Het was even wat onaangenaam, met harde wind, regen en kou verzamelen bij de Tetterodehal. Maar eenmaal onderweg ging de stemming er bij iedere stap op vooruit. Deze keer niet richting strand, de reddingsbrigade had de Nieuwjaarsduik afgelast vanwege storm (windkracht 9).

Wij deden en rondje door de Kennemerduinen om na 8 km weer uit te komen bij ’t Wed. Daar vonden we een mooi beschut plekje waar we ons rustig om konden kleden.
Hoewel er ook mensen zijn die daar wekelijks een rondje zwemmen, moesten wij (eenvoudige hardlopers) toch wel even diep ademhalen voordat de sprong gewaagd kon worden. Tenslotte is duinwater doorgaans een graadje kouder dan zeewater.

Vervolgens weer warmlopen. Dat werd een rondje van pakweg 4 à 5 km door Middenduin. Leuk om daar weer eens te lopen. Beter dan de Zeeweg waar we anders langs lopen.

Kortom, het was anders dan anders, maar zeker zo leuk. Het nieuwe jaar kan beginnen.

Deze keer met een maximaal aantal deelnemers van 500. Dat is ongeveer 250 minder dan vorige jaren. En dat was wel te merken. Ook omdat een aantal KR’s geen startbewijs konden bemachtigen.
Maar niet getreurd, dan zelf maar een rondje gelopen, de Appelflappenloop. Leuk, afwisselend parcourtje, dat wel, maar ik ga er geen traditie van maken. We kunnen het hele jaar leuke rondjes lopen, dat hoeft niet persé gelijk met de Oliebollenloop.
Hoewel niet iedereen zichzelf was (vanwege het uitwisselen van de startnummers, zie Whatsapp…) heb ik de indruk dat er hard gelopen is, vooral door de dames; zie uitslagen.

Zoals het klokje thuis tikt…

… zo tikken ze ook op de NS-stations: niet te stoppen. Ook niet als een groep KennemerRunners in 3 minuten van perron 9a naar perron 2 moeten sprinten. Het vorige record stond op 5 minuten, maar we hebben het gehaald. Dat was in Leiden, in Utrecht ging het alweer soepeler (van 5 naar 21!).

… zo tikt die ook in Sittard. Geheel op tijd werden we daar opgewacht door het ontvangstcomité (=Fred). Niet te missen met het ontvangstbord.

… zo tikt die ook bij Fred en Lydia. Koffie en veel gecertificeerde vlaai (erkend als Beschermde Geografische Aanduiding). Is er een beter voorbereiding voor een eindje hardlopen mogelijk?

… zo tikt die ook op onze sporthorloges: Om half 12 gingen we op pad voor 16 of 21 km. Eerst door het mooie Sittard, via het Stadspark aan de zuidkant op naar Munstergeleen. Het was de bedoeling om daar bij het Pater Karel Kapel een moment van rust te nemen. Maar ja, je kent ons, het klokje tikte door. Op naar de Wanenberg, niet alleen een mooi uitzichtpunt, maar ook een wijngaard.

… zo tikte het even niet op de Wanenberg. Daar stond te tijd even stil. Fred had een kleine proeverij georganiseerd. Onder een afdakje stonden wijnglazen klaar en na een mooie intro over de wijngaard – én zeer gewaardeerde woorden richting de KennemerRunners – mochten we proeven: helaas is deze wijn voor gewone stervelingen vrijwel niet te koop (hoe krijgt die het voor elkaar hè, die Fred).

Mooi, maar de volgende etappe wachtte op ons, een kilometer verder splitste de groep zich op in 16 en 21 km-lopers. Die van de 16 liepen nog een mooie route langs Watersley en de Helweg, om via de Kollenberg met de Sint Rosa kapel weer in Sittard aan te komen. Moe maar voldaan: “Het leek wel of de finish steeds verder weg lag!” merkte Hanna onderweg nog op. Om er daarna achter te komen dat de finish daadwerkelijk steeds verder weg liep.

… zo tikte het nog steeds in huize Roelofs: hapjes, drankjes, warme (!) douches én friet met zuur-vlees (of vegetarische variant). En er was weer de benaderingsvraag: hoeveel liter wijn werd er van de druiven op de Wanenberg gebrouwen, in 2023. Velen waren op een dwaalspoor gezet door zogenaamde kenners. Harm liet zich niet van de wijs brengen en zat het dichtste bij het antwoord (sorry, de getallen zijn me even ontschoten).

… zo blijft het voorlopig nog tikken. Want zie: we kregen ook nog een goodiebag met versnaperingen, wetenswaardigheden en een KR-40-jaar-klok-bouwpakket!

Een waardige afsluiting van deze mooie Limburgtrilogie (zie ook verslagen 2022 en 2023) in de buurt van Sittard.
Fred en Lydia: heel veel dank voor de geweldige gastvrijheid!
En vooral, heel veel sterkte de komende maand.

… zo tikt het nergens. Nou ja we moesten nog wel weer wat sprintjes trekken om op tijd thuis te komen. Maar ach, what’s in the name.